Dear Close friend เกิดใหม่อีกทีเพื่อนสนิทก็ดันมาชอบฉันซะแล้ว!!

//ชี้แจง//

1.เรื่องนี้เขียนตามใจค่ะ

2.เรื่องนี้เรามโนเองล้วนๆ

3.เรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติ อาจดูเกินจริงบ้าง ขออภัยค่ะ

4.ถ้าชอบ ก็ติดตาม แล้วให้กำลังใจนักเขียนด้วยเน้ออออ

                                        โยมิซึ  ชินากะ

               "โอมะ~~~ ดูนี่สิ รุ่นพี่บอกว่าให้พวกเราล่ะ~!!"

                              

         

                                  ทาโอมะ  คาเกะตะ

  "มิซึ!  รู้มั้ย ฉันน่ะ ชอบเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมากกว่าอะไรเลยล่ะ"

### [บทนำ]

"เฮ้ยยย!! นาโอนะ!! ระวังงง"

เสียงของเพื่อนที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุดดังก้องอยู่ในหัวของฉัน

...

"นายรู้มั้ย ดาวน่ะ เหมือนกับพวกเราเลยนะ"

"หืม??  ยังไงเหรอ?"

"เพราะว่าพวกเราอยู่ด้วยกันไงล่ะ เหมือนกับพวกดาวที่อยู่กันเป็นกลุ่มๆเลยย"

"จ..จริงด้วย!! พวกเราจะสนิทกันตลอดไปได้มั้ย?"

"อื้ม~!!"

ตอนนั้นพวกเราอายุกันได้ประมาณ  5 ขวบได้มั้ง พวกเราสองคนน่ะสนิทกันมาก จริงๆตั้งแต่ 3  ขวบ ครอบครัวของเขาย้ายมา อยู่ใกล้ๆบ้านของฉัน ทำให้พวกเราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ  จนกระทั้งถึงวันสุดท้ายของฉัน...

"เฮ้ นาจัง~~"

"โอ้ะ!!! อะไรของนายเนี่ย"

"อะไรเล่า~ นาจังไม่รักเค้าแล้วหยอออ??? หื้มม?"

"อย่าพูดงั้นได้มั้ยย มันฟังแล้วแปลกๆอะ เดี๋ยวคนจะเข้าใจผิดเอาหรอกกก"

"แงงงง นาจังของเค้าาาา"

จนถึง ม. 4 วันสุดท้ายของฉัน ...ฉันเผลอตกลงมาจากด่านฟ้า ความรู้สึกในตอนนั้นมันรู้สึกเคว้งคว้างมาก ฉันรู้อยู่หรอกว่าฉันน่ะไม่รอดแน่ๆ แต่ก็อยากเจอนายอีกครั้ง ฉันไม่ใช่เพื่อนที่คิดไม่ซื่อหรอก เพราะฉันไม่เคยคิดกับเขาเกินเพื่อน แต่เขาคือคนสำคัญที่ทำให้ฉันมีกำลังใจต่างหาก และยังเป็นเพียงคนเดียว...

"นาโอนะ อย่าเป็นอะไรนะ!!!  เรียกรถพยาบาลหน่อยครับใครก็ได้ช่วยด้วยครับ"

"อ..โอมะ อย่า..เลย ฉ..ฉันน่ะ ไม่รอด ร..หรอก"

เจ็บจัง ปวดมากเลย ทนไม่ไหวแล้ว ฉันจะตายแล้วเหรอ? ยังไม่ทันมีความสุขเลยนะ..

"นา..โอนะ.."

"อืม..อะไร..เหรอ?"

"ฉะ...ฉันยังไม่ทันบอกเธอเลย.. ว่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน ฉันมีความสุขขนาดไหน ฉันชอบช่วงเวลานั้นมากขนาดไหน ฉันอยากให้มันดำเนินต่อไปไม่ได้เหรอ ทำไมเธอต้องเป็นแบบนี้... เธอรู้มั้ย...ว่าฉันน่ะ ชอบเธอมากเลยนะ จริงๆอยากบอกเธอมานานแล้ว ฉันรักเธอ..นะ นาโอนะ.."

"อืม..ไม่ต้องห..ห่วง ถ้าปาฏิหาริย์มีจริง ฉันจะกลับมาหานายแน่นอน...ข..ขอแค่นายจำฉันให้ได้..แค่น..นั้นก็พอ"

"...." 

จากนั้นเขาก็เริ่มร้องไห้ออกมา ฉันเห็นใบหน้านั้นแล้วรู้สึกเสียใจ และเจ็บปวดมาก ที่ทำให้เขาต้องผิดหวัง ฉันอยากกลับมาหาเขาอีกครั้ง

พระเจ้า...ได้โปรด ช่วยลูก ให้ลูกได้กลับมาหาเขา ถ้าอย่างนั้นแล้วลูกจะใช้ชีวิตนั้นให้ดีที่สุด

โอ้ย!!! ป...ปวดจัง มองไม่เห็นแล้ว ร้อนมากเลย 

"?"

ที่นี่มั....

พอรู้ตัวอีกทีฉันก็ตื่นมาในที่ไหนก็ไม่รู้!!!

เอ่อ...ดูจากสภาพแล้วที่นี่เป็นห้องพยาบาลของโรงเรียนนี่นาา

"มิซึ ตื่นแล้วเหรอ"

เอ๊ะเสียงนี้มันคุ้นๆยังไงไม่รู้แฮะ  อืมมมมม  ร...หรือว่า...

"มิซึ..."

โอมะ!!!!!  ใช่ค่ะ เขาคือ ทาโอมะ เพื่อนสนิทที่ฉันกล่าวถึงไว้ไงล่ะคะ!! ตอนนี้เขามาอยู่ตรงหน้าของฉันแล้วล่ะค่ะ! ป..เป็นไปได้ไงกัน...

แต่เดี๋ยวนะ...

อย่าบอกนะว่า...

นี่ฉันยังไม่ตาย!!!!